Szukam cukru.

Straciłam. I zostałam stracona. Tak czasami bywa, że się coś traci, że ktoś nam coś odbiera. Nie wiem, czy nadejdzie ten moment, kiedy się do tego w końcu przyzwyczaję. Dlaczego ludzię ranią. Dlaczego coś zmusza do ranienia. Dlaczego nie zawsze wyjaśniają. Może czasem nie ma wyjaśnienia. Może nie sposób jest coś ubrać w słowa. Zawsze będę się nad tym zastanawiać, ale wątpię, bym w końcu dotarła na metę. Wiem, że nic nie wiem. I wiem, że się nie dowiem. Tak wiele rzeczy nie daje mi spokoju. Tak wiele rzeczy każe na siebie patrzeć z utęsknieniem. Każe? Kto każe? Podświadomość każe. Każe mi tęsknić za ludźmi, których już nie znam, których może nigdy nie znałam albo których wydawało mi się, że poznałam. Kim właściwie jesteście? Nie wiem, kim jestem ja sama. Trudno mi jest się przezwyczaić do zmian. Nie chcę ich krytykować, nie chcę nad nimi płakać. Płacz nie jest wynikiem zmian, ale odejść ludzi. To oni dają ból i wiem, że też to robię. Ludzie mają zdecydowanie zbyt wiele władzy. Ciąży na nas odpowiedzialność za innych, nawet jeśli sami tego nie chcemy. Czasem większa niż za siebie. I inni są odpowiedzialni za nas. Jestem krucha. Za krucha. I naprawdę nie chcę bawić się w kotka i myszkę. Myszka uciekła, dziurka się zamknęła. Kotek zdechł z głodu. Takie bywają bajki, prawda? Zawsze ktoś ucierpi, by ktoś inny musiał być szczęśliwy. Chcę być szczęśliwa, ale nie czyimś kosztem. Nie chcę też być nieszczęśliwa, by ktoś inny mógł skakać z radości. Wydaje mi się to normalne. Chcę dawać szczęście i mieć tym samym powód do szczęścia, jakim jest jego dawanie. Czy to, że coś daję, znaczy, że ktoś mi musi coś odbierać? Szczęście nie jest walutą, choć czasem tak jest traktowane.

Love and die.

Wiemy o życiu więcej, niż potrafimy przyznać. Czujemy więcej, niż może się wydawać. Jesteśmy tacy różni, ale tak naprawdę, to czym się różnimy? Jedynie tym, jak odbieramy wszystko, co nas otacza. Kłębię w sobie miliony rzeczy. Jak wulkan. Wybuch mi pomoże, ale wszystko co wypłynie, może zranić innych. Może pogrzebać ich, ich nadzieje i ich światy. Nigdy bym nie wiedziała, jak żyć, gdyby nie to, co mnie spotkało już wcześniej. Przejmuję się bardzo, kiedy kogoś ranię, bo dobrze wiem, jak to jest być zranionym. Są bóle i bóle. Kiedyś naprawdę myślałam, że kiedy się ma miłość, to ma się wszystko i jeśli z nią wszystko jest w porządku, to choćby się waliło, paliło, świat się kończył, to i tak się jest szczęśliwym. Ale jeśli coś jest nie tak, jak ma być, kiedy ta miłość rani, to nie ma rzeczy, która by potrafiła dokopać bardziej. Tak myślałam. Ale w miłości wszystko się zmienia, jak na bungee. Może i chwilami jest najgorzej na świecie i nie widzi się już nadziei, ale zaraz rosną skrzydła i można ulecieć. Potem znów wszystko ciągnie na dół. I trochę za tym tęsknię. Bo nie wiedziałam, że może istnieć coś, co by bardziej uszczęśliwiało i/lub zabijało, niż miłość. Ale to nie miłość zabija. To śmierć zabija. To nadzieja zabija. To bezsilność zabija. I nie miłość uszczęśliwia. Ale spełnienie. Spełnione nadzieje. Spełnione oczekiwania. Naprawdę wolę ten ból od jakiegokolwiek innego. Może to zwariowane. Bo dobrze wiem, że jest on najsilniejszy. Ale przynajmniej wiem, że żyję, wiem, że mam dla czego żyć i o co walczyć. Że ten ból nie będzie wieczny.

Samotność. Pustka. Nie wiedziałam, że aż tak to będzie mi doskwierać. Są to rzeczy, których się boję i zawsze takimi były, tylko czuć je na własnej skórze nie jest przyjemnie. Mam dreszcze. Nie chcę umierać z uczuciowego wycieńczenia. Chciałabym skompresować całe szczęście w jednym miejscu, ale widocznie tego nie potrafię. Bo nagle wszyscy stają się szczęśliwi albo stają się smutni. A ja w monotonni już nawet nie wiem, jak mi jest. Nie chcę tkwić w obojętności i nie dostrzegać niczego. Nie jestem tutaj ani zła na siebie za decyzje, ani dumna. Nie mogę przecież żałować rzeczy nie do odkręcenia. Poza tym. Przecież nie mogę nikogo obwiniać. Nawet siebie. Bo nie odpowiadam za swoje uczucia. One są takie niezależne. Też bym chciała taka być. Ale one by mogły być trochę bardziej rozważne.

Zastanawiam się, ile trzeba przeżyć, żeby wiedzieć, która kropla deszczu spada właśnie dla mnie. Ile nocy trzeba przesiedzieć, by w końcu zrozumieć. Ile razy trzeba rozpoczynać rozdział, by w końcu go skończyć. I ile trzeba odnieść porażek, by osiągnąć cel. Może to słabe zastanowienia. Może moje myślenie jest słabe. Długo już tak się zastanawiam, jakie to życie, w którym liczy się każda sekunda. Może bez tego siedzenia po nocach nie byłabym taka wiecznie wystraszona, może bez siedzenia w domu nie miałabym czasu myśleć. Ale co bym wtedy znaczyła. Jeszcze mniej niż teraz. A to jeszcze mniej, niż kiedykolwiek. Przełomy muszą dawać bolesnego kopniaka, by nastąpiły. Ze zmianami nie można się cackać, bo wszystkie skuteczne leki są niedobre. Zmiany na dobre też muszą wpierw zadać trochę bólu, by w ogóle stały się dobre. Potem przychodzi się śmiać. Śmiech jest chyba dobry na wszystko. Albo nie. Nie zawsze pomaga. Czasem pogłębia rany. Albo jest ich przyczyną. Od śmiechu do płaczu bliska droga. Zrobiłam już kilometry.

Czy ktoś mi wreszcie powie, jak nie przyzwyczajać się do szczęścia? Muszę milion razy zapłakać, by w końcu się uśmiechnąć, a wystarczy, że raz się uśmiechnę, by potem milion razy płakać. Takie to wszystko mdłe. Na szczęście ten świat dał mi prawo do narzekania i marudzenia. Ale przecież ja nie chcę taka być. Nie chcę zostać zgorzkniałą osiemnastką. Muszę przeboleć wszystkie smutki siedemnastki i się wyprostować. Ej, siedemnastko, daj mi trochę problemów sercowych, a nie, samolubnie, trzymaj je dla siebie. Przecież nie wykorzystałam limitu. Chyba. Co mnie nie zabije, to mnie wzmocni. Jako mantra.

Wiele tracę na rzecz posiadania wszystkiego. Wszystkiego nie zdobywam, więc zostaję z niczym. To efekt rozpuszczenia. Jestem rozpuszczona w worku spełnionych marzeń. Dlatego nie umiem skupić się na jednej zabawce, jeśli przecież mogę mieć drugą. No bo co teraz mam. Pewnie więcej, niż potrafię docenić. Często po prostu mi to nie wychodzi. Skupiam się na minusach. Bo one mogą zmienić wynik całego działania.

Dzisiaj nie chcę płakać. Osiągnęłam już apogeum beznadziei, w jakiej mogę się znajdować. Jestem wykończona, ale nie chce płakać. Nie chcę się rozklejać. Mogę po prostu do siebie nie dopuszczać myśli. Nie krążyć w nich po teraźniejszości. Mogę się oszukiwać. Chociaż raz. Jakbym tego zawsze nie robiła. Odizoluję się i dam sobie spokój. Bez łez.

So open your eyes and see

The way our horizons meet

And all of the lights will lead

Into the night with me

And I know these scars will bleed

But both of our hearts believe

All of these stars will guide us home